Zaglądając głęboko w serce naszej galaktyki Drogi Mlecznej, Kosmiczny Teleskop Hubble’a odsłania przed nami gęsto utkany gobelin zawierający ponad pół miliona gwiazd. Poza kilkoma, niebieskimi gwiazdami znajdującymi się na pierwszym planie, prawie wszystkie gwiazdy na tym zdjęciu należą do centralnej gromady gwiazd Drogi Mlecznej, najgęstszej i najmasywniejszej gromady gwiazd w naszej galaktyce. Dobrze skryta za gwiazdami, w centrum gromady leży supermasywna czarna dziura.
Centrum Drogi Mlecznej znajdujące się 27 000 lat świetlnych od nas w gwiazdozbiorze Strzelca to tłoczne miejsce. Ten obszar naszej galaktyki jest ak gesto upakowane, że przy tej gęstości między Ziemią a Alfa Centauri znajdującą się 4.3 lata świetlne od Ziemi zmieściłoby się milion innych gwiazd. W samym centrum naszej galaktyki, owa gęsta gromada gwiazd otacza centralną supermasywną czarną dziurę, znaną pod oznaczeniem Sagittarius A* o masie ponad czterech milionów mas Słońca.
Sagittarius A* to jednak nie jedyna tajemnica skrywająca się w tej części galaktyki. Tłoczne centrum pełne jest licznych obiektów, które skryte są przed nami w zakresie widzialnym przez gęste obłoki pyłu znajdujące się w dysku galaktyki. Aby dobrze poznać centralną część naszej galaktyki astronomowie prowadzą obserwacje w podczerwieni za pomocą Kosmicznego Teleskopu Hubble’a, dzięki czemu mogą spojrzeć wgłąb obłoków pyłowych. Aby stworzyć powyższe zdjęcie naukowcy przypisali odpowiednie kolory w zakresie widzialnym do różnych długości fali promieniowania podczerwonego, które jest niewidoczne dla naszych oczu.
Niebieskie gwiazdy na powyższym zdjęciu to gwiazdy znajdujące się na pierwszym planie, które znajdują się dużo bliżej Ziemi niż centralna gromada gwiazd, podczas gdy czerwone gwiazdy znajdują się albo za znajdującym się na drodze pyłem lub w samych obłokach pyłu. Niektóre ekstremalnie gęste obłoki pyłu i gazu widoczne są jako ciemne pasma na tle jasnego pola gwiazdowego. Te obłoki są na tyle gęste, że nawet Hubble nie jest w stanie zajrzeć w ich wnętrza. Oprócz gwiazd skrytych w tych obłokach, astronomowie szacują, że w gromadzie znajduje się około 10 milionów gwiazd zbyt słabo świecących, aby je dostrzec, nawet za pomocą Hubble’a.
Korzystając z faktu, że Kosmiczny Teleskop Hubble’a znajduje się nad atmosferą ziemską i charakteryzuje się niezwykle dużą rozdzielczością, astronomowie nie tylko mogli zarejestrować gwiazdy w gromadzie lecz także zmierzyć ich ruchy w okresie czterech lat. Dzięki takim informacjom, można było poznać wiele cech centralnej gromady gwiazd, takich jak jej masa czy struktura. Ruchy gwiazd odkrywają przed astronomami także informacje o tym w jaki sposób powstała owa wyjątkowa gromada – czy powstała z czasem z mniejszych gromad kulistych, które przesuwały się w kierunku centrum galaktyki czy też z gazu docierającego do centrum galaktyki, gdzie dopiero ten gaz stanowił surowiec do formowania gwiazd.
Dane do stworzenia tego zdjęcia zostały zebrane we wrześniu 2011 roku. Cała mozaika złożona jest z dziewięciu osobnych zdjęć wykonanych za pomocą Wide Field Camera 3 (WFC3).
Źródło: NASA/ESA/ Hubble Heritage Team (STScI/AURA)