Na powyższym zdjęciu wykonanym za pomocą Kosmicznego Teleskopu Spitzer rzadkie, czerwonawe żyły wzbudzonego gazu oznaczają położenie jednej z największych pozostałości po supernowych w Drodze Mlecznej.
Termin “pozostałość” po supernowej odnosi się łącznie do pozostałości po gwieździe, która eksplodowała jako supernowa. Czerwone włókna widoczne na powyższym zdjęciu należą do pozostałości po supernowej zwanej HBH 3, która po raz pierwszy została dostrzeżona w 1966 roku za pomocą radioteleskopów. Fragmenty pozostałości emitują także promieniowanie w zakresie optycznym. Gałęzie świecącej materii to najprawdopodobniej gaz cząsteczkowy wzbudzony przez falę uderzeniową powstałą w wyniku eksplozji supernowej. Energia z eksplozji wzbudziła cząsteczki i spowodowała, że zaczęły one emitować promieniowanie w podczerwieni.
Biała formacja przypominająca chmurę stanowi fragment kompleksu obszarów gwiazdotwórczych nazwanych po prostu W3, W4 oraz W5. Aczkolwiek obszary te rozciągają się znacznie poza pole widoczne na zdjęciu. Zarówno białe obszary gwiazdotwórcze jak i czerwone włókna znajdują się około 6400 lat świetlnych od Ziemi i leżą w dysku Drogi Mlecznej.
HBH 3 ma średnicę około 150 lat świetlnych dzięki czemu jest jedną z największych znanych pozostałości po supernowej. Możliwe że jest także jedną z najstarszych: astronomowie szacują, że pierwotna eksplozja miała miejsce od 80 000 do nawet miliona lat temu.
W 2016 roku teleskop Fermi obserwujący w zakresie promieniowania gamma odkrył promienie gamma pochodzące z obszaru znajdującego się w pobliżu HBH 3. Emisja ta może pochodzić od gazu w jednym z sąsiednich obszarów gwiazdotwórczych wzbudzonych przez silne cząstki wyemitowane w eksplozji supernowej.
Źródło: JPL