Obserwacje przeprowadzone za pomocą obserwatorium rentgenowskiego Chandra X-ray Observatory ujawniły, że nietypowo duża magnetosfera wokół gwiazdy typu O zwanej NGC 1624-2 charakteryzuje się gwałtownymi wiatrami gwiezdnymi oraz gęstą plazmą, która pochłania promieniowanie rentgenowskie zanim zdoła ono uciec w przestrzeń kosmiczną.
Wyniki badań prowadzonych przez zespół naukowców pod kierownictwem prof. Veronique Petit z Florida Institute of Technology pomogą naukowcom lepiej zrozumieć cykl życia określonego typu masywnych gwiazd – kluczowego do tworzenia metali niezbędnych do formowania się innych gwiazd i planet.
Wyniki badań zostaną opublikowane dzisiaj w czasopiśmie Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Masywna gwiazda typu O – najgorętszy i najjaśniejszy typ gwiazd we wszechświecie – posiada największą znaną magnetosferę w swojej klasie. Petit zauważyła, że pole magnetyczne gwiazdy NGC 1624-2 zatrzymuje gaz, który próbuje uciec z gwiazdy. Zatrzymany gaz pochłania własne promieniowanie rentgenowskie. Występujące tam silne wiatry gwiezdne są od trzech to pięciu razy szybsze oraz co najmniej 100 000 razy gęstsze niż wiatr słoneczny. Owe wiatry siłują się z polem magnetycznym, a uwięzione w ten sposób cząsteczki tworzą wokół gwiazdy potężną aurę gorącej, bardzo gęstej plazmy.
„Pole magnetyczne nie pozwala uciec wiatrowi gwiezdnemu z gwiazdy, dlatego też powstają silne wypływy, które zderzają się ze sobą na równiku magnetycznym tworząc falę uderzeniową podgrzaną do temperatury 10 milionów K oraz intensywnie promieniującą w zakresie rentgenowskim,” mówi Petit, która także była członkiem zespołu, który odkrył gwiazdę w 2012 roku. „Jednak magnetosfera jest na tyle duża, że ponad 80% tego promieniowania rentgenowskiego jest pochłaniane zanim zdoła uciec w przestrzeń kosmiczną i dotrzeć do teleskopu Chandra.”
Pole magnetyczne na powierzchni NGC 1624-2 jest 20 000 razy silniejsze niż na powierzchni Słońca. Gdyby NGC 1624-2 znajdowała się w środku Układu Słonecznego, pętke gęstej, gorącej plazmy sięgałyby orbity Wenus.
Tylko 1 na 10 masywnych gwiazd posiada pole magnetyczne. W przeciwieństwie do mniejszych gwiazd takich jak nasze Słońce, które wytwarzają pole magnetyczne wewnętrznym dynamem, pola magnetyczne masywnych gwiazd są pozostałościami po wydarzeniach we wczesnym etapie życia gwiazdy, np. zderzenia z inną gwiazdą.
Petit wraz ze swoim zespołem będzie wiedziała więcej o NGC 1624-2 w październiku gdy otrzyma dane z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a, który zbada dynamikę jej uwięzionego wiatru gwiezdnego.
Więcej informacji: http://mnras.oxfordjournals.org/content/453/3/3288
Źródło: MNRAS / phys.org