Radioteleskop zlokalizowany na pustkowiach Australii Zachodniej wykorzystano do obserwowania promieniowania promieni kosmicznych w dwóch sąsiadujących z nami galaktykach, dzięki czemu obserwowano obszary gwiazdotwórcze oraz ślady dawnych eksplozji supernowych.

Teleskop MWA (Murchison Widefield Array) stworzył niezwykle szczegółowe mapy Wielkiego Obłoku Magellana i Małego Obłoku Magellana, krążących wokół Drogi Mlecznej.

Obserwując niebo na bardzo niskich częstotliwościach astronomowie zarejestrowali promienie kosmiczne oraz gorący gaz w obu tych galaktykach, a następnie zidentyfikowali obszary, w których powstają nowe gwiazdy i w których dochodziło do eksplozji supernowych.

Wyniki badań opublikowano dzisiaj w periodyku Monthly Notices of he Royal Astronomical Society.

Prof. Lister Stavaley-Smith, astrofizyk z International Centre for Radio Astronomy Research (ICRAR): promienie kosmiczne to bardzo energetyczne naładowane cząstki, które oddziałują z polem magnetycznym emitując promieniowanie, które możemy obserwować za pomocą naszych radioteleskopów.

„Źródłem tych promieni kosmicznych są pozostałości po supernowych – pozostałości po gwiazdach, które eksplodowały już dawno temu” dodaje.

„Eksplozje supernowych, z których pochodzą, związane są z bardzo masywnymi gwiazdami, znacznie masywniejszymi od naszego Słońca. Liczba powstających promieni kosmicznych zależy od tempa powstawania tych masywnych gwiazd miliony lat temu”.

Wielki, jak i Mały, Obłok Magellana znajdują się bardzo blisko Drogi Mlecznej – mniej niż 200 000 lat świetlnych od Ziemi. Dr Bi-Qing For z ICRAR, który kierował badaniami zauważa, że to pierwszy przypadek stworzenia tak szczegółowych map tych galaktyk w tak niskim zakresie częstotliwości.

„Obserwowanie obłoków Magellana na tak niskich częstotliwościach – między 76 a 227 MHz – umożliwiło nam oszacowanie tempa powstawania gwiazd w tych galaktykach”.

„Odkryliśmy, że tempo powstawania gwiazd w Wielkim Obłoku Magellana to około jedna nowa gwiazda o masie Słońca na każde 10 lat. Z kolei w przypadku Małego Obłoku Magellana to jedna gwiazda o masie Słońca  na średnio 40 lat.”

W ramach obserwacji obserwowano także 30 Doradus – wyjątkowy obszar gwiazdotwórczy w Wielkim Obłoku Magellana – jaśniejszy od jakiegokolwiek obszaru gwiazdotwórczego w Drodze mlecznej, oraz 1987A, najjaśniejszą supernową od czasów wynalezienia teleskopu.

Prof. Staveley-Smith mówi, że wyniki stanowią ekscytujący rzut oka na badania naukowe, jakich prowadzenie będzie możliwe dzięki radioteleskopom kolejnej generacji.

Źródło: University of Western Australia