Powyższe zdjęcie wykonane za pomocą Kosmicznego Teleskopu Hubble'a przedstawia pozostałość po dawno umarłej gwieździe.
Powyższe zdjęcie przedstawia pozostałości po dawno umarłej gwieździe. Powyższe smugi zjonizowanego gazu znane pod nazwą DEM L316A znajdują się jakieś 160 000 lat świetlnych od Ziemi, wewnątrz jednego z najbliższych nam galaktycznych towarzyszy – Wielkim Obłoku Magellana (LMC).
Eksplozja, w której powstała DEM L316A jest przykładem szczególnie energetycznej i jasnej odmiany supernowej – supernowej typu Ia. Do tego typu wybuchów dochodzi gdy biały karzeł pobiera ze swojego gwiezdnego towarzysza więcej materii niż jest w stanie skonsumować, przez co staje się niestabilny. W wyniku tej niestabilności dochodzi do spektakularnego uwolnienia energii w formie jasnej, gwałtownej eksplozji, w której zewnętrzne warstwy gwiazdy odrzucane są z ogromną prędkością w przestrzeń komiczną. Gdy ten wyrzucony gaz przemieszcza się w ośrodku międzygwiezdnym ogrzewa i jonizuje go prowadząc do powstania słabej poświaty, którą na powyższym zdjęciu uchwyciła kamera Wide Field Camera 3 zainstalowana na pokładzie Kosmicznego Teleskopu Hubble’a.
Wielki Obłok Magellana krąży wokół Drogi Mlecznej jako galaktyka satelitarna. Jest to czwarta pod względem wielkości galaktyka w Grupie Lokalnej. DEM L316A to nie jedyna pozostałość po supernowej w LMC; Hubble obserwował jedną w 2010 roku (SNR 0509) oraz kolejną w 2013 roku (SNR 0519).
Źródło: ESA/Hubble & NASA, Y. Chu
O Autorze
