Powyższe zdjęcie przedstawia pozostałości po dawno umarłej gwieździe. Powyższe smugi zjonizowanego gazu znane pod nazwą DEM L316A znajdują się jakieś 160 000 lat świetlnych od Ziemi, wewnątrz jednego z najbliższych nam galaktycznych towarzyszy – Wielkim Obłoku Magellana (LMC).
Eksplozja, w której powstała DEM L316A jest przykładem szczególnie energetycznej i jasnej odmiany supernowej – supernowej typu Ia. Do tego typu wybuchów dochodzi gdy biały karzeł pobiera ze swojego gwiezdnego towarzysza więcej materii niż jest w stanie skonsumować, przez co staje się niestabilny. W wyniku tej niestabilności dochodzi do spektakularnego uwolnienia energii w formie jasnej, gwałtownej eksplozji, w której zewnętrzne warstwy gwiazdy odrzucane są z ogromną prędkością w przestrzeń komiczną. Gdy ten wyrzucony gaz przemieszcza się w ośrodku międzygwiezdnym ogrzewa i jonizuje go prowadząc do powstania słabej poświaty, którą na powyższym zdjęciu uchwyciła kamera Wide Field Camera 3 zainstalowana na pokładzie Kosmicznego Teleskopu Hubble’a.
Wielki Obłok Magellana krąży wokół Drogi Mlecznej jako galaktyka satelitarna. Jest to czwarta pod względem wielkości galaktyka w Grupie Lokalnej. DEM L316A to nie jedyna pozostałość po supernowej w LMC; Hubble obserwował jedną w 2010 roku (SNR 0509) oraz kolejną w 2013 roku (SNR 0519).
Źródło: ESA/Hubble & NASA, Y. Chu
