Na powyższym, najnowszym zdjęciu mgławicy Messier 78 młode gwiazdy rzucają niebieskawą poświatę na swoje otoczenie, podczas gdy czerwone wyglądają ze swoich kokonów kosmicznego pyłu. Dla naszych oczu większość z tych gwiazd pozostaje ukryta za dużą ilością pyłu, jednak teleskop VISTA (Visible and Infrared Survey Telescope for Astronomy) rejestruje także promieniowanie w bliskiej podczerwieni, które bez problemu przenika przez pył. Teleskop jest w tym wypadku prawdziwym pogromcą pyłu, który pozwala astronomom zaglądać głęboko w gwiezdne środowisko.
Messier 78 lub M78 to dobrze zbadana mgławica refleksyjna. Znajduje się około 1600 lat świetlnych od nas w Gwiazdozbiorze Oriona, nieco w górę i na lewo od trzech gwiazd tworzących charakterystyczny pas Oriona. Na powyższym zdjęciu Messier 78 to właśnie ta centralna, niebieskawa mgła w centrum kadru, druga mgławica refleksyjna, na prawo od niej to NGC 2071. Francuski astronom Pierre Mechain odkrył Messier 78 w 1780 roku. Niemniej jednak dzisiaj znana jest jako 78. wpis w katalogu stworzonym przez francuskiego astronoma Charlesa Messiera, dodany przez niego w grudniu 1780 roku.
Obserwowana w zakresie widzialnym za pomocą instrumentów takich jak Wide Field Imager w Obserwatorium La Silla, Messier 78 wydaje się być błyszczącą, lazurową mgiełką otoczoną ciemnymi wstążkami. Pył kosmiczny odbija i rozprasza promieniowanie emitowane przez młode, niebieskie gwiazdy znajdujące się w sercu M78 – stąd też nazwa: mgławica refleksyjna.
Ciemne wstążki to gęste obłoki pyłu, które blokują promieniowanie widzialne powstające za nimi. Te gęste, chłodne regiony stanowią doskonałe miejsce do powstawania nowych gwiazd. Gdy M78 i jej towarzyszki obserwowane są w zakresie submilimetrowym między zakresem radiowym a podczerwonym, np. za pomocą teleskopu APEX (Atacama Pathfinder Experiment), można dostrzec poświatę ziaren pyłu w kieszeniach niewiele cieplejszych od ich ekstremalnie chłodneg otoczenia. Z czasem, z takich kieszeni powtaną nowe gwiazdy, bowiem grawitacja sprawia, że stopniowo zaczynają się one kurczyć, a ich temperatura stopniowo wzrasta.
Między zakresem widzialnym i submilimetrowym leży jeszcze promieniowanie w bliskiej podczerwieni, w którym teleskop VISTA dostarcza astronomom niesamowicie istotnych informacji. Tuż za pyłową osłoną i za rzadszymi obszarami przesłaniającej materii znajdują się jasne gwiezdne źródła. W centrum tego zdjęcia świecą dwa jasne, niebieskie superolbrzymy: HD 38563A oraz HD 38563B. W prawej części obrazu, superolbrzym podświetlający NGC 2071 to HD 290861.
Źródło: ESO
