Kamera Wide Field Camera 3 zainstalowana na pokładzie Kosmicznego Teleskopu Hubble’a obserwowała Saturna 20 czerwca 2019 roku gdy planeta przechodziła przez punkt najbliższy Ziemi w tym roku, w odległości około 1,36 miliarda kilometrów.
łOd wyniesienia Kosmicznego Teleskopu Hubble’a w przestrzeń, jego celem jest badanie nie tylko odległych obiektów astronomicznych, ale także planet w naszym układzie planetarnym. Wykonane w wysokiej rozdzielczości zdjęcia sąsiadujących z nami planet można przebić jedynie wysyłając sondy kosmiczne, które z bliska odwiedzą poszczególne planety. Niemniej jednak, teleskop Hubble’a ma jedną zasadniczą przewagę nad sondami kosmicznymi: może obserwować planety okresowo i przez znacznie dłuższy czas niż jakakolwiek przelatująca w pobliżu planety sonda.
Saturn ma wiele wyróżniających go cech charakterystycznych, takich jak pierścienie, które aktualnie nachylone są w stronę Ziemi. Dzięki takiemu położeniu możemy teraz obserwować ich delikatną strukturę. Holenderski astronom Christian Huygens po raz pierwszy zidentyfikował pierścienie w 1655 roku, aczkolwiek uważał, że jest to stały dysk otaczający planetę. Teraz wiemy, że pierścienie składają się z pyłu i lodu. Choć wszystkie gazowe olbrzymy posiadają swoje pierścienie, to jednak pierścienie Saturna są największe i najbardziej spektakularne.
Wiek pierścieni Saturna wciąż jest tematem wielu debat. Co więcej, wciąż nie wiadomo jakie kosmiczne zdarzenie doprowadziło do ich powstania. Jak na razie w tych kwestiach nie ma jednorodnego stanowiska środowiska astronomów.
Kolejną interesującą cechą jest sześciokąt otaczający północny biegun planety. Jest to tajemniczy i osobliwy sześcioboczny układ wiatrów strumieniowych w atmosferze planety. Sam sześciokąt jest na tyle duży, że w jego wnętrzu zmieściłyby się cztery planety o rozmiarach Ziemi. Co ciekawe, na biegunie południowej taka struktura nie występuje.
Inne ciekawe formacje nie są już tak długowieczne. Potężna burza na północnym obszarze okołobiegunowym dostrzeżona przez Hubble’a w ubiegłym roku, już zniknęła.
Charakterystyczna barwa Saturna pochodzi od letnich mgieł, powstających w reakcjach fotochemicznych napędzanych przez ultrafioletowe promieniowanie docierające do Saturna ze Słońca. Pod mgłami znajduje się warstwa chmur złożonych z kryształków lodowego amoniaku, a jeszcze dalej warstwa chmur złożonych z wodorosiarczku amonu i wody. Pasmowa struktura atmosfery spowodowana jest przez wiatry i chmury rozłożone na różnych szerokościach geograficznych.
Wygląd Saturna ulega zmianom wraz ze zmianami pór roku spowodowanymi 27-stopniowym nachyleniem osi rotacji planety względem płaszczyzny ekliptyki. Zdjęcie zostało wykonane gdy na półkuli północnej trwa lato.
Źródło: spacetelescope.org
