Usiany kraterami krajobraz powyżej pochodzi ze zdjęcia wykonanego przez sondę SMART-1 (ESA) i przedstawia powierzchnię naszego Księżyca.
W samym środku kadru znajduje się północny biegun Księżyca sfotografowany w trakcie trwania misji SMART-1. Na zdjęcie wyraźnie widać charakterystyczne kratery księżycowe praktycznie każdego rozmiaru i kształtu. Największy krater na zdjęciu to krater Rożdiestwieńskiego wciśnięty między krater Hermite na północnym wschodzie i krater Plaskett na południowym zachodzie.
Sonda SMART-1 znajdowała się na orbicie wokół Księżyca od 2004 do 2006 roku i wykonała w tym czasie 32 000 zdjęć niewielkich obszarów. W celu stworzenia zdjęcia przedstawiającego większy obszar jak powyżej, które umożliwia przedstawienie wzgórz i krateów w kontekście niezbędne było stworzenie mozaiki składającej się z setek zdjęć – to nie było łatwe zadanie.
Największym wyzwaniem przy tworzeniu tej mozaiki było zmieniające się oświetlenie w zależności od rejonu. Mimo błędnie nazwanej “ciemnej strony Księżyca” obie strony Księżyca doświadczają dnia i nocy w ten sam sposób. Niewidoczna lub ‘ciemna’ strona księżyca oświetlana jest przez Słońce podczas dwutygodniowego “dnia księżycowego” tak samo jak widoczna strona Księżyca.
Na biegunie północnym Księżyca przedstawionym na powyższym zdjęciu, tak jak na innych obszarach Słońce oświetla powierzchnię z różnych kierunków. Wraz z przesuwaniem się Słońca po księżycowym niebie, oświetlane są co raz to nowe obszary, a cienie stopniowo się przesuwają. Dlatego też, gdyby się przyjrzeć, na mozaice można dostrzec ledwo widoczne kwadraty w miejscach styku dwóch zdjęć wykonanych przy różnym oświetleniu.
Końcowy efekt jednak był wart zachodu, a powstała w ten sposób mozaika daje nam świeże spojrzenie na naszego naturalnego satelitę. Astronomowie mogą wykorzytać tego typu zdjęcia do identyfikowania na biegunie północnym stale oświetlonych wzgórz i stale skrytych w ciemności kraterów. Obszary stale skryte w ciemności są szczególnie interesujące dla naukowców, bowiem może w nich znajdować się woda w stanie stałym.
Źródło: ESA