Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba przyjrzał się ostatnio doskonale znanej i od lat badanej Mgławicy Pierścień. Tak szczegółowo jeszcze nigdy się jej nie mogliśmy przyjrzeć. Mgławica Pierścień, utworzona przez gwiazdę odrzucającą zewnętrzne warstwy pod koniec życia to typowa mgławica planetarna. Jej odległość od Ziemi to zaledwie 2500 lat świetlnych, co przy średnicy Drogi Mlecznej rzędu 100 000 lat świetlny oznacza, że znajduje się ona w naszej bezpośredniej okolicy.
Najnowsze zdjęcia po raz pierwszy dostarczają nam bezprecedensową rozdzielczość przestrzenną oraz czułość widmową, które ujawniają również unikalne szczegóły w obu obserwacjach w podczerwieni. Na przykład nowe zdjęcie wykonane za pomocą kamery NIRCam (Near-InfraRed Camera) pokazuje skomplikowane szczegóły struktury włókna pierścienia wewnętrznego, podczas gdy zdjęcie z MIRI (Mid-InfraRed Instrument) ujawnia szczególne szczegóły koncentrycznych cech w obszarach zewnętrznych pierścienia mgławicy. Sami zresztą zobaczcie.
W mgławicy znajduje się około 20 000 zagęszczeń bogatych w wodór cząsteczkowy. Dla kontrastu obszar wewnętrzny zajmuje bardzo gorący gaz. Główna powłoka zawiera cienki pierścień o zwiększonej emisji z cząsteczek węglowych znanych jako wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA). Mniej więcej dziesięć koncentrycznych łuków znajduje się tuż za zewnętrzną krawędzią głównego pierścienia. Uważa się, że łuki powstają w wyniku interakcji gwiazdy centralnej z małomasywnym towarzyszem krążącym w odległości porównywalnej z odległością między Ziemią a planetą karłowatą Plutonem (niecałe 5 mld km). W ten sposób mgławice takie jak Mgławica Pierścień stanowią temat badań z dziedziny archeologii astronomicznej, ponieważ astronomowie badają mgławicę, aby dowiedzieć się o gwieździe, która ją stworzyła.
Można powiedzieć, że mgławica ma kształt zniekształconego pączka. Patrzymy niemal bezpośrednio w dół na jeden z słupów tej konstrukcji, z rozciągającą się od nas beczką z jaskrawego materiału. Chociaż środek tego pączka może wyglądać na pusty, w rzeczywistości jest pełen materiału o niższej gęstości, który rozciąga się zarówno do nas, jak i od nas, tworząc kształt podobny do piłki do rugby wciśniętej w centralną szczelinę pączka.
Kolorowy pierścień główny składa się z gazu wyrzuconego przez umierającą gwiazdę w centrum mgławicy. Ta gwiazda jest na najlepszej drodze, by stać się białym karłem — bardzo małym, gęstym i gorącym obiektem, który jest końcowym etapem ewolucji gwiazdy takiej jak Słońce.
Mgławica Pierścień jest jednym z najbardziej zauważalnych obiektów na naszym niebie. Został odkryty w 1779 roku przez astronomów Antoine Darquier de Pellepoix i Charlesa Messiera i został dodany do Katalogu Messiera. Obaj astronomowie natknęli się na mgławicę, gdy próbowali podążać ścieżką komety przez konstelację Lutni, przechodząc bardzo blisko Mgławicy Pierścień.
Obserwacje te zostały zrealizowane w ramach programu obserwacyjnego Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba GO 1558.