Powyższe zdjęcie wykonane przez satelitę Planck (ESA) przedstawia dwa Obłoki Magellana, najbliższych towarzyszy Drogi Mlecznej. Wielki Obłok Magellana znajdujący się 160 000 lat świetlnych od Ziemi to ta czerwono-pomarańczowa plama blisko środka kadru. Mały Obłok Magellana znajdujący się 200 000 lat świetlnych od nas to trójkątny obiekt w dolnej, lewej części kadru.
Przy masie odpowiednio dziesięciu i siedmiu miliardów mas Słońca, oba obiekty sklasyfikowano jako galaktyki karłowate. Dla porównania Droga Mleczna oraz Galaktyka w Andromedzie charakteryzują się masą kilkuset miliardów las Słońca.
Obłoki Magellana nie są widoczne z wysokich szerokości geograficznych na półkuli północnej i zostały wprowadzone do europejskiej astronomii dopiero na początku XVI wieku. Jednak były znane długo wcześniej przez cywilizacje południowej półkuli oraz przez astronomów z Bliskiego Wschodu.
Planck wykrył pył między gwiazdami tworzącymi Obłoki Magellana badając niebo w ramach poszukiwań kosmicznego promieniowania tła – najstarszego promieniowania we Wszechświecie.
Pył międzygwiezdny rozproszonego ośrodka, który wypełnia naszą Galaktykę widoczny jest jako mieszanina czerwonych, pomarańczowych i żółtych obłoków w górnej części tego zdjęcia. Obszar ten należy do dużego kompleksu w którym trwają intensywne procesy gwiazdotwórcze w południowym gwiazdozbiorze Kameleona.
Dodatkowo na zdjęciu można dostrzec włóknistą strukturę rozciągającą się od gęstych obłoków w Kameleonie, w górnej lewej części kadru, w kierunku przeciwległego rogu. Pozornie umieszczona między dwoma Obłokami Magellana z punktu widzenia satelity Planck, pyłowe włókno znajduje się dużo bliżej, zaledwie 300 lat świetlnych od nas. Zdjęcie doskonale pokazuje jak owa struktura jest ustawiona względem pola magnetycznego galaktyki, które jest przedstawione w postaci tekstury obrazu i zostało oszacowane pomiarami wykonanymi przez Plancka.
Porównując strukturę pola magnetycznego i rozkładu pyłu międzygwiezdnego w Drodze Mlecznej naukowcy mogą badać względne położenie obłoków molekularnych i pola magnetycznego.
Źródło: ESA