Woda stanowi klucz do życia na Ziemi. Naukowcy wciąż starają się rozwikłać tajemnicę życia na Marsie badając dowody na obecność wody w glebie planety. Wcześniejsze obserwacje gleby wykonywane wzdłuż zboczy kraterów marsjańskich wskazywały na znaczące ilości nadchloranów, które zazwyczaj związane są ze słoną wodą o umiarkowanym pH. Niemniej jednak naukowcy zrobili krok wstecz, aby spojrzeć kompleksowo na dane zebrane przez 2001: Mars Odyssey, nazwaną tak na część powieści sci-fi autorstwa Arthura C. Clarke’a pt. 2001: A Space Odyssey – okazało się że na Marsie kluczowym może być inny związek chemiczny. Naukowcy odkryli, że duże obszary gleby na Marsie o rozmiarach rzędu rozmiarów USA, zawierają siarczany żelaza zawierające związaną wodę, które zazwyczaj odpowiadają za zakwaszoną, słoną wodę. Nowe obserwacje wskazują, że siarczany żelaza mogą odgrywać istotną rolę w uwadnianiu marsjańskiej gleby.
Wspieraj Puls Kosmosu na Patronite.pl
Odkrycia dokonano w danych zebranych za pomocą spektrometru promieniowania gamma (GRS – Gamma-Ray Spectrometer) zainstalowanego na pokładzie sondy 2001: Mars Odyssey. Instrument ten jest na tyle czuły, że może wykrywać skład chemiczny gleby marsjańskiej do głębokości pół metra pod powierzchnią. To głębiej niż jakakolwiek dotąd misja marsjańska. Wyniki badań opublikowano niedawno w periodyku Journal of Geophysical Research: Planets.
„To ekscytujące odkrycie ponieważ to całkowicie nowa wskazówka dotycząca historii wody na Marsie, którą wykorzystujemy jako ścieżkę poszukiwań życia na Marsie,” mówi Nicole Button, doktorantka na LSU i współautorka opracowania.
Autorzy poszerzyli także zakres wcześniejszych badań, w ramach których badano związek chemiczny wody z siarką na Marsie. Oprócz tego, udało się scharakteryzować w jaki sposób – w oparciu o związek między wodorem a siarką – uwodnienie gleby zmienia się w skali regionalnej. Badania ujawniły, że starsza powierzchnia na półkuli południowej bardziej prawdopodobnie zawiera chemicznie związaną wodę, której prawdopodobnie nie ma na obszarach północnych.
Źródło: Louisiana State University