Skip to content

PULS KOSMOSU

Kosarzycki o kosmosie

Menu
  • Układ Słoneczny
  • Astrofizyka
  • Kosmologia
  • Eksploracja kosmosu
  • Tech
  • Inne
Menu

Kosmiczny pająk nadzoruje młode gwiazdy

Posted on 15 kwietnia 2016 by Radek Kosarzycki
Mgławica Pająk znajduje się około 10 000 lat świetlnych od Ziemi i wciąż jest miejscem intensywnych procesów gwiazdotwórczych, Źródło: NASA/JPL-Caltech/2MASS
Mgławica Pająk znajduje się około 10 000 lat świetlnych od Ziemi i wciąż jest miejscem intensywnych procesów gwiazdotwórczych, Źródło: NASA/JPL-Caltech/2MASS

Mgławica znana jako Pająk świeci na zielono na powyższym zdjęciu wykonanym w podczerwieni za pomocą Kosmicznego Teleskopu Spitzer oraz w ramach przeglądu 2MASS (Two Micron All Sky Survey). Pająk, oficjalnie zwany IC 417,  znajduje się w pobliżu dużo mniejszego obiektu znanego pod oznaczeniem NGC 1931, niewidocznego na powyższym zdjęciu. Razem oba obiekty często nazywane są mglawicami „Pająk i Mucha”. Mgławice to obłoki gazu i pyłu międzygwiezdnego, w których mogą powstawać nowe gwiazdy.

Pająt, znajdujący się około 10 000 lat świetlnych od Ziemi, z pewnością jest miejscem powstawania nowych gwiazd. Zlokalizowany jest w zewnętrznych rejonach Drogi Mlecznej, niemal dokładnie w przeciwnym kierunku niż centrum galaktyki. Grupa studentów, nauczycieli i naukowców przyjrzała się temu obszarowi w 2015 roku w ramach projektu NASA/IPAC Teacher Archive Research Program (NITRAP). Celem projektu była identyfikacja nowych gwiazd w tej mgławicy.

Na powyższym zdjęciu wyraźnie widać największą gromadę młodych gwiazd w Pająku. Nieco na prawo od środka zdjęcia, na ciemnym tle pustej przestrzeni kosmicznej widzimy jasną grupę gwiazd znaną pod nazwą „Stock 8”. Światło z tej gromady stworzyło pustą sferę w otaczającym ją obłoku pyłowym, widzianym na zdjęciu w postaci zielonej mgiełki. W samym zielonym obłoku widoczne są także grupy czerwonych punktowych źródeł światła – to także są młode gwiazdy.

Na powyższym zdjęciu promieniowanie podczerwone, niewidoczne dla naszych oczu, przedstawiono kolorami z zakresu widzialnego. Promieniowanie o długości fali 1,2 mikrona – wykryte przez 2MASS – przedstawiono na niebiesko. Promieniowanie o długości fali 3,6 oraz 4,5 mikrona zarejestrowane przez Spitzera, przedstawiono odpowiednio w kolorze zielonym i czerwonym.

Dane ze Spitzera wykorzystane do stworzenia powyższego zdjęcia zostały zebrane przez teleskop w „ciepłej fazie” misji, która rozpoczęła się po wyczerpaniu środka chłodzącego w połowie 2009 roku. Dzięki zaawansowanej budowie, Spitzer wciąż nadaje się do prowadzenia obserwacji na dwóch kanałach promieniowania podczerwonego. To już 12 rok pracy teleskopu.

Źródło: NASA/Tony Greicius

Nawigacja wpisu

← Pył międzygwiezdny w pobliżu Saturna
Elastyczny lód na Europie może wytwarzać więcej ciepła niż nam się wydawało →

NAJNOWSZE

  • 16 czerwca 2025 by Radek Kosarzycki Kosmiczny parasol na ratunek Ziemi? Naukowcy chcą przetestować radykalne sposoby walki ze zmianą klimatu
  • 16 czerwca 2025 by Radek Kosarzycki Jak powstają planety skaliste? ALMA odkrywa tajemnice pyłu unoszonego przez wiatr gwiazdowy
  • 15 czerwca 2025 by Radek Kosarzycki NGC 4858: jak powstają „uszy królika” i gazowe fontanny w galaktykach
  • 15 czerwca 2025 by Radek Kosarzycki Lodowa powierzchnia Europy się zmienia. Tara Regio pod lupą
  • 15 czerwca 2025 by Radek Kosarzycki Astronomowie odkryli planetę krążącą nad biegunami swoich dwóch gwiazd. Ale to nawet nie gwiazdy

NEWSLETTER

PODCAST

PATRONITE

© 2025 PULS KOSMOSU | Powered by Minimalist Blog WordPress Theme