Wspieraj Puls Kosmosu na Patronite.pl
Największy rozbłysk słoneczny od ponad 12 lat – i ósmy pod względem wielkości od początku współczesnych obserwacji rozpoczętych w 1996 roku – został uchwycone w dużej rozdzielczości przez zespół badaczy z University of Sheffield oraz Queen’s University w Belfaście.
Potężny rozbłysk promieniowania, nieszkodliwy dla ludzi z uwagi na chroniącą Ziemię atmosferę oraz odległość od Słońca, miał miejsce w środę 6 września 2017 roku.
Rozbłysk był jednym z trzech rozbłysków X obserwowanych na przestrzeni 48 godzin.
Duże rozbłyski słoneczne charakteryzują się energią porównywalną do miliarda bomb wodorowych i mogą wyrzucać plazmę z powierzchni Słońca z prędkością nawet 2000 km/s w tzw. koronalnych wyrzutach masy.
Te widowiskowe zjawiska należące do tzw. pogody kosmicznej mogą powodować zakłócenia pracy satelitów oraz sygnałów GPS, jak również spektakularne zorze polarne.
Największy rozbłysk klasy X miał miejsce o godzinie 13:00 GMT, a poziom uwolnionej energii oszacowano na X9.3 (gdzie X9 to rozbłysk dziewięciokrotnie silniejszy od X1).
Zespół badaczy z konsorcjum brytyjskich uniwersytetów, wspierany przez Science and Technology Facilities Council, obserwował te historyczne zdarzenia bardzo szczegółowo za pomocą Swedish Solar Telescope w La Palma.
Jednym z najtrudniejszych aspektów obserwowania rozbłysków za pomocą teleskopów naziemnych jest krótka skala czasowa ewolucji rozbłysku. Rozbłyski klasy X mogą się uformować i osiągnąć maksymalną intensywność w nieco ponad pięć minut. Oznacza to, że obserwatorzy obserwujący tylko niewielki wycinek Słońca w danym momencie, muszą działać niezwykle szybko, aby zdążyć zaobserwować najważniejsze fazy ewolucji rozbłysku.
Dr Chris Nelson z Solar Physics ans Space Plasma Research Centre (SP2RC) kierowanego przez prof. Robertusa von Fay-Siebenburgen był jednym z obserwatorów w momencie rozbłysku: „Obserwowanie początkowych minut życia rozbłysku jest bardzo nietypowe. Za pomocą Swedish Solar Telescope możemy obserwować zaledwie 1/250 część powierzchni Słońca w danej chwili. Zatem obserwowanie odpowiedniego fragmentu tarczy w odpowiednim momencie wymaga nie lada szczęścia. Obserwowanie fazy wzrostu trzech rozbłysków klasy X w ciągu dwóch dni jest czymś niespotykanym”.
Źródło: University of Sheffield