Wspieraj Puls Kosmosu na Patronite.pl
Zmiany aktywności słonecznej wpływają na kolor i formowanie się chmur na Uranie – wskazują badacze z uniwersytetów w Oksfordzie i Reading.
Uran to przedostatnia ze znanych ośmiu planet Układu Słonecznego, okrążająca Słońce w czasie 84 lat ziemskich.
Badacze odkryli, że po przeanalizowaniu długich i osobliwych pór roku w atmosferze lodowej planety dostrzegli, że jej jasność wzrasta i maleje cyklicznie co 11 lat. To także okres regularnego cyklu aktywności słonecznej.
Karen Aplin z Wydziału Fizyki Uniwersytetu Oksfordzkiego realizowała badania wraz z Gilesem Harrisonem, fizykiem atmosfer z Wydziału Meteorologii Uniwersytetu w Reading.
Dr Alpin powiedziała: „Atmosfera Urana jest jedną z najzimniejszych w Układzie Słonecznym, ale podobnie do naszej atmosfery zawiera chmury i lód. Zmieniająca się jasność planety wskazuje, że coś wpływa na warstwę chmur na Uranie. Odkryliśmy, że za te zmiany odpowiadają dwa procesy. Jeden z nich jest procesem chemicznym spowodowanym przez wahania poziomu promieniowania ultrafioletowego, które zmienia barwę cząstek tworzących atmosferę. Drugi natomiast spowodowany jest wysokoenergetycznymi cząstkami spoza Układu Słonecznego, tak zwanymi promieniami kosmicznymi, które bombardują atmosferę i wpływają na procesy formowania się chmur”.
Naukowcy do swoich badań wykorzystali dane zebrane za pomocą teleskopów naziemnych jak i dane dotyczące promieni kosmicznych zarejestrowane przez sondę Voyager 2.
Prof. Harrison dodaje: „Słońce posiada pole magnetyczne, które chroni nasz układ planetarny przed galaktycznymi promieniami kosmicznymi. Poziom tej ochrony zmniejsza się w minimum aktywności słonecznej występującym co 11 lat, przez co więcej promieniowania kosmicznego spoza Układu Słonecznego dostaje się do jego wnętrza”.
„Atmosfera Urana, tak samo jak i Neptuna, oddziałuje z docierającymi do niej energetycznymi promieniami kosmicznymi. To zdumiewające, że ich wpływ widoczny jest nawet z Ziemi, z odległości miliardów kilometrów”.
Wyniki badań opublikowano w periodyku Geophysical Research Letters.
Źródło: Uniwersytet Oksfordzki