Skip to content

PULS KOSMOSU

Kosarzycki o kosmosie

Menu
  • Układ Słoneczny
  • Astrofizyka
  • Kosmologia
  • Eksploracja kosmosu
  • Tech
  • Inne
Menu

Supermasywna czarna dziura w Drodze Mlecznej może mieć niezauważone jeszcze rodzeństwo

Posted on 25 kwietnia 2018 by Radek Kosarzycki

Astronomowie zaczynają rozumieć co się dzieje gdy czarne dziury zaczynają przemierzać Drogę Mleczną.

Zazwyczaj supermasywna czarna dziura (SMBH) umiejscowiona jest w jądrze masywnej galaktyki, ale czasami można natrafić na  SMBH „przemierzającą” swoją galaktykę macierzystą pozostając z daleka od centrum, w regionach takich jak halo gwiezdne – niemal sferyczny obszar gwiazd i gazu otaczający główny dysk galaktyki.

Astronomowie przypuszczają, że takie zjawisko często zachodzi w procesie łączenia galaktyk w rozszerzającym się wszechświecie. Mniejsze galaktyki łącząc się z większymi odkładają swoje własne, centralne SMBH na różnych orbitach wokół centrum nowej, większej galaktyki.

W najnowszym arykule opublikowanym w periodyku Astrophysical Hournal Letters, badacze z Yale, University of Washington, Institut d’Astrophysique de Paris oraz University College w Londynie przewidują, że galaktyki o masie podobnej do Drogi Mlecznej powinny posiadać po kilka supermasywnych czarnych dziur. Zespół badaczy wykorzystał do swoich badań nową, najnowocześniejszą symulację kosmologiczną Romulus do przewidzenia dynamiki SMBH we wnętrzach masywnych galaktyk.

„Niezwykle mało prawdopodobnym jest, aby jakakolwiek błądząca supermasywna czarna dziura zbliżyła się na tyle do Słońca, aby wywrzeć jakikolwiek wpływ na nasz układ planetarny” mówi Michael Ttremmle, główny autor i badacz w Yale Center for Astronomy and Astrophysics. „Szacujemy, że przejście jednej z tych błąkających się czarnych dziur w pobliżu Układu Słonecznego, na tyle blisko, aby mieć na niego jakikolwiek wpływ może zdarzać się raz na 100 miliardów lat.

Tremmel dodaje, że z uwagi na fakt, że SMBH mogą istnieć z daleka od centrów galaktyk i poza dyskami galaktycznymi, istnieje małe prawdopodobieństwo, że będą one akreować więcej gazu – co z kolei oznacza że będą praktycznie niewidoczne. „Aktualnie zastanawiamy się  jak moglibyśmy dowieść ich istnienia w sposób pośredni” dodaje Tremmel.

Źródło: Yale University

Nawigacja wpisu

← Jaki zapach mają chmury Urana?
Potężne zderzenia galaktyk w zamierzchłej przeszłości →

NAJNOWSZE

  • 16 czerwca 2025 by Radek Kosarzycki Księżyc wywrócił się na lewą stronę. Naukowcy odsłaniają dramatyczną przeszłość naszego naturalnego satelity
  • 16 czerwca 2025 by Radek Kosarzycki Słońce nam nie odpuści. Ziemia nie przetrwa śmierci naszej gwiazdy
  • 16 czerwca 2025 by Radek Kosarzycki LHS 3844b. To pierwsza znana superziemia zablokowana pływowo
  • 16 czerwca 2025 by Radek Kosarzycki Czarne dziury znikną wcześniej, niż sądziliśmy. Koniec wszechświata przyjdzie szybciej
  • 16 czerwca 2025 by Radek Kosarzycki Kosmiczny parasol na ratunek Ziemi? Naukowcy chcą przetestować radykalne sposoby walki ze zmianą klimatu

NEWSLETTER

PODCAST

PATRONITE

© 2025 PULS KOSMOSU | Powered by Minimalist Blog WordPress Theme