Skip to content

PULS KOSMOSU

Kosarzycki o kosmosie

Menu
  • Astrofizyka
    • Egzoplanety
    • Gwiazdy
    • Mgławice
  • Kosmologia
    • Ciemny wszechświat
    • Czarne dziury
    • Fale grawitacyjne
    • Galaktyki
  • Eksploracja kosmosu
  • Tech
  • Inne
    • Recenzje
  • Układ Słoneczny
    • Merkury
    • Wenus
    • Wenus
    • Ziemia
    • Księżyc
    • Mars
    • Pas Planetoid
    • Ceres
    • Planetoidy
    • Jowisz
    • Saturn
    • Uran
    • Neptun
    • Pas Kuipera
    • Pluton
    • Obiekty Pasa Kuipera
    • Planeta 9
    • Komety
Menu

My tu gadu-gadu, a nasza galaktyka może się właśnie rozpadać

Posted on 4 października 2022 by Radek Kosarzycki

Duże, masywne gwiazdy żyją intensywnie i umierają bardzo szybko. Mniejsze żyją spokojnie, ale z czasem także i one gdzieś umierają. Czerwone karły natomiast, cóż, one żyją tak długo, że wszystkie – nawet te najstarsze – są wciąż jak na siebie bardzo młode. Pytanie tylko gdzie się podziewają te wszystkie pozostałości po dawnych gwiazdach.

Wspieraj Puls Kosmosu na Patronite.pl

Weźmy np. gwiazdy masywne, które przepalają całe wewnętrzne zapasy paliwa w ciągu kilku, kilkudziesięciu milionów lat, a następnie eksplodują jako supernowe. Po takich gwiazdach pozostają albo czarne dziury, albo gwiazdy neutronowe. Oba typy obiektów nie są zbyt łatwe do znalezienia. Jeżeli czarna dziura nie ma żadnego towarzysza, to nie będzie pochłaniać żadnej materii, a tym samym będzie bardzo ciężko ją dojrzeć. Z gwiazdami neutronowymi jest to samo – jeżeli nie widzimy jej jako pulsara dzięki jej polu magnetycznemu, to najprawdopodobniej wcale jej nie zobaczymy – jakby nie patrzeć mówimy tu o obiektach o średnicy rzędu 20 km znajdujących się całe lata świetlne od nas.

Skoro nie możemy ich wszystkich tak łatwo zobaczyć, to naukowcy postanowili stworzyć model naszej galaktyki i na jego podstawie ocenić, gdzie takie pozostałości po dawnych gwiazdach mogą zmierzać. Uwzględnienie oddziaływań grawitacyjnych między takimi obiektami, a innymi przelatującymi w ich pobliżu gwiazdami w galaktyce wykazało ku zaskoczeniu naukowców, że aż jedna trzecia takich obiektów jest wyrzucana grawitacyjnie z naszej galaktyki. Bliskie przeloty sąsiadujących z nimi gwiazd działają niczym trampoliny grawitacyjne, które nadają im prędkości wyższe od prędkości ucieczki z Drogi Mlecznej.

Jakby nie patrzeć, oznacza to tylko i wyłącznie, że Droga Mleczna powoli, ale stale traci na masie. Co więcej, symulacja wskazała także, że tak naprawdę w każdym punkcie naszej galaktyki jest mniej więcej tyle samo pozostałości po gwiazdach. To z kolei pozwala oszacować, że średnio w promieniu 100 lat świetlnych od Słońca też musi znajdować się jakaś czarna dziura, albo gwiazda neutronowa, a jedynie jak dotąd jej nie zauważyliśmy.

Nawigacja wpisu

← Dwie supermasywne czarne dziury zderzą się na naszych oczach. I to już wkrótce
Już dzisiaj wieczorem Crew Dragon zawiezie kolejną załogę na ISS [OGLĄDAJ] →

AUTOR

NAJNOWSZE

  • 28 sierpnia 2025 by Radek Kosarzycki Europejska walka z kosmicznymi śmieciami nabiera tempa na Teneryfie
  • 28 sierpnia 2025 by Radek Kosarzycki Kosmiczna zagadka rozwiązana. Gwiazda zgasła przez pyłowy dysk
  • 28 sierpnia 2025 by Radek Kosarzycki SpaceX podniesie orbitę stacji kosmicznej. W ten sposób przetestuje system, który zakończy projekt ISS
  • 28 sierpnia 2025 by Radek Kosarzycki Egzoplaneta GJ 1132 b to naga skała. Najnowsze dane JWST kończą spór
  • 28 sierpnia 2025 by Radek Kosarzycki Relatywistyka obliczeniowa. To może być klucz do zagadki początków wszechświata

PATRONITE

© 2025 PULS KOSMOSU | Powered by Minimalist Blog WordPress Theme